Zaten kendimde olduğumu söyleyince inanmadı haliyle. Nedes alışlarım düzelmiş gibiydi sanki ama sol kolumu kıpırdatamıyorum kalbimin ağrısından (baba tarafında kalp krizi hastalığı genleri mi ne gibim varmış. Bizim aile de bende de varmış. Doktor dikkatlı olmamı çok sıkıştırmamamı, dikkat etmemi, bir şeyleri dert etmememi söyledi 15 ekimde. tabi böyle sık sık olduğunu söylemedim sonra ilaç vercek aq işin yoksa ömür boyu kullan) fakat gitme vaktimiz gelmişti. Gitmek zorundaydık. Gitmeden öpmesini istemiştim. istemese de zorla öpmüştü. Sonra yurda girdi. Yolda beni aramasını, iyi olmadığımı söyledim. Tamam dedi. Girdi yurda yemek yicem sonra ararım dedi. iyi dedim 22 dakika geçti whatsappa baktım çevrimiçi. O an anlamıştım zaten artık onun için çoktan hiç olduğumu. Kaç saat yiyorsun yemeği falan dedim yok kuzeniyle kavga etmiş vs. Eyvallah dedim. inandım o gün de. 45 dakika geçti ben eve geldim artık 60 km yol anca 45 dakkada geldik aq. işte baktım mesaj arama yok yine. Vurdum kafayı yattım. Sabaha kadar da bir tane bile çağrı bırakmamış. Sabah kalktım. Günaydın falan da yazmamıştım. Sonra baktım uyanmış aradım bi mevzu vardı hatırlamıyorum neden aradığımı. Sonra konuştuk kapadım telefonu. Üzgündü ilk açtığında. 3 dakika ya geçti ya geçmedi. Bana öyle şeyler saydırdı ki. Donup kalmıştım. Ne olduğunu bilmiyordum.

Devamı gelecek