ilk mola da sarıldım telefona aradım hemen cevap bile yazmadan. kısık bi sesle açtı telefonu. konuştuk biraz. hasta olduğunu söyledi ama o ses kısıklığı hastalıktan değildi. ağlamaktandı eminim buna. hissettim özlemişti beni. deli gibi hemde. her şey daha güzel olabilirdi. peki ben iremi nasıl örf bas edecektim? bir ömür boyu bu gerçeği saklayabilir miydik? geriye kalan 5 saatlik yolu bunu düşünerek geçirdim. ve cevabı buldum. imkansızdı bunu yapmak.