Sonra okullar açılmıştı. Tarih 2. Öğretim okuyordu. Ve bulunduğu şehir tam istediği hayatı sağlayacaktı ona. Ayrıydık. Çok ağladım. (Evet yeminim vardı lakin bozdum. Tıpkı 2012 de bir daha kimseyi sevmeyeceğim diye ettiğim yemini bozdurduğu gibi) gerçekten ağladım. Bi gece sürpriz yaptık. Barıştık. O akşam gittik. Çok garip davranıyordu. Neyse o hafta pazar buluşacaktık. Kyk da duruyordu. 11 son girişti. Buluşmuştuk. Çektim bi yere arabayı. Oturuyoruz. Bi yandan hasret gideriyoruz. Bu sırada beni alt dudağımdan öpmeye başladı. Hiç yapmazdı. Ama yaptı. Belki iç güdüleri öyle yapması gerektiğini söyledi. Ben de tüm patavatsızlığımla neden böyle bir şey yaptığını sordum. O ise gerçekten başka şeyler düşünmüştü. Ağlamaya başladı. Sanki suçluluk değil de pişmanlık duygusu yaşıyordu. Farketmiştim çünkü onu tanıyordum. Sonra sessizliğe büründü ortam. Sessizliği bozan ben olmuştum. Daha başka bir şey söylemiştim. Dilim tutulsaydı da söylemeseydim. Artık işler rayından çıkmaya başlamıştı. Gerçekten çok alınmış ve sinir olmuştu.