Yakınlardaki aracımıza binerek toplanma merkezine gittik.
Vardığımızda kimseden tek bir şey söyleyen kimse yoktu. Akşam olduğu zaman soğukta 4 saat sürecek olan nöbetimize başladık gene ikimizde konuşmuyorduk.
O kadar soğukta aslına bakarsanız konuşacak bir şeyiniz olmuyor ANKARANIN SOĞUĞU yüzünüzü çizer adeta.
Neden sonra sormaya karar verdim.
Denize bakarak orada yaptığın neydi dedim gecenin ortasında.
Ne yapmışım ki dedi deniz…uzaklara bakıyordu…
Sinir krizi geçiriyormuş gibiydin dedim….hiç mantıklı davranmadın…
Etrafına baksana dedi Deniz….etrafına bak ve bana mantıklı bulduğun sadece bir tane şey söyle….yalnızca bir tane.
Yaşıyoruz dedim…bu sence mantıklı bir şeymi….
Dünyanın bu halinde yaşamakmı bu ?... dedi Deniz….yaşadığını mı düşünüyorsun ?...
Ailemdeki herkes bu şeyler yüzünden öldü…..aileni hatırlıyormusun….nasıl öldüklerini ?...
Hiçbir cevap vermeden onunla birlikte geriye kalan 3 saat 45 dakikamızı doldurmak için bekledik….
Ve soğuktu….
Çok soğuk….