Yazmadı işte. Ya da adıma şiirler yazılacak kadar çok sevilmedim. Hep hayatın insanlara sövdüğü sahnede mi yer aldım ya da hayat mı beni dışladı. Başkalarına kucak kucak mutluluk verilirken bana ağız dolusu küfürler edildi.
Hiç beni kaybetmekten korkmadılar mesela. gibtirsin gitsin zaten daha ne kadar kırılabilir. Kurabildikleri kadar kırdılar. yetmezmiş gibi üstüne tam kırılmayan parçaları topluyormuş gibi yapıp daha hızlı kırmaya çalıştılar.
Birgün bile içten gülemedim. Her gülüşümün altında bir iki damla gözyaşı denilen şu gözden akan sıvıdan vardı tutunmaya çalışan. Tutunamayanlar atladılar birer birer gözlerimden mutlu olduğum anlarda. Bazen de ben ittim onları. Yeter dıbına koyayım bi düşünde arınsın gülüşlerim sizin gölgelerinizden dedim. Sövdüğüme kızdılar herhalde bütün yakınlarını, daha çok acıtanları getirdiler dizildiler sıraya afrikalı çocukların bi dilim ekmek sırasına dizildiği gibi. Üstüne bir de ne dediler bilseniz gülmekten ölürsünüz. Tam aşık olunacak bi gülüşün var. Kıskanıyorlar sanırım gülüşümü bu yüzdendir beni güldürmemeleri...
Sonra vazgeçtim dedim ki boş ver şiir yazanda olmasın güldürende. Yanımda olsun her canım acıdığında koşup yanına gideyim. Hiç birşey söylemesin o an gelecek gözyaşı izdihamından korusun beni. Cürmüm ne lan benim. 1.60 boylarında 46 kilo civarında 22li yaşlarda sigaranın azabına uğradığından gözlerinin altı hafif kırışmış ten renginden hafif renk değiştirmiş bi kadın. Korumak zor değildir beni. Sarılsa zaten kollarının arasında kaybolurum. Bu hayatta belki istediğim çoğu şey gerçekleşmedi. istediğim yerlere gelemedim. Hayallerim gerçekleşmedi. Umudumu kesmedim yinede. Belki dedim, birgün bütün kapılar bana açılıp istediğin tarafa geç denilecek. O zaman ben beni bu duruma düşürenleri o kapıların hiç birinden içeri sokmayacağım. Umudumu kaybetmeyip o mutlu olacağım günü bekleyeceğim. Ömrümde bir gün olsa bile bende en doruklarında o mutluluğu yaşayacağım.