Merhaba beyler öncelikle bu hikayenin gerçek olduğunu bilmenizi istiyorum yalan bir hikaye değildir kendi yaşadığım olayları hikaye olarak döküyorum.
Ben doğuştan kalp hastası bir çocuğum. Annem ve Babam 99 depreminde vefat etmiş. Ben 8 yaşındaydım Belki hiçbirşey anlamıyordum dedem ve Babaannem\\\'den başka kimsem yok onlar beni kafamı dağıtmaya çalışıyorlar el şaklatma oyunu falan oynuyoruz 8 yaşındayım herşeyin farkındayım ama sessiz ve sakin bir çocuk olduğum için hiçbirşeyi belli etmiyordum ancak içim çok acıyordu. Evimiz yıkılmıştı Babaannem ve dedemler ile kalıyordum. Beni oyaladılar yedirdiler içirdiler doyurdular , tabi ev kiraydı ama genede üstesinden geliyorlardı okula gidiyordum. Ozamanlar okulda hep bilgisayar oyunlarından bahsediyorlardı bu Counter Strike oyunundan arada arkadaşlara gider oynardık çok sevmiştim içten içe içleniyordum her gittiğimde bir gün benimde olucaktır diye iç çekiyordum açıkcası hep kendi oynardı hiç oynatmazdı bazen karakteri sen yürüt falan diyordu tabi ben eğleniyormuşum gibi yapıyordum hiç bana sen oyna demezdi belki çok küçüktük düşünemiyordu olabilirdi.
Annem ve Babamın vefatından 2 sene geçmişti ve sonunda bilgisayarım olucaktı dedem 2 aylık emekli maaşını almış ve bana süpriz haberi vermek için odaya girdi ve dediki yaz tatiline girmeden sana bilgisayar almaya karar verdik . Ben bunu duyunca beyler aklım durdu böyle düşünme yetimi kaybettim 1-2 saniye durakladım ney falan saçmaladım o an her türlü teşekkür den tut dedelerin dedesi gibi her türlü saçmalık yaranmalı sözcükleri saydım çok heycanlıydım beyler ancak taki almaz olsalardı. Babanemle dedem bilgisayar almak için çarşıya çıktılar Ve ben heycan dolu evde mayıs ayıydı çok iyi hatırlıyorum performans ödevini tamamlıyordum ve bilgisayar ile birlikte eve dönmelerini bekliyordum. Ancak ve ancak arabayla metroya giderken feci bir trafik kazası geçirmişler ve 2 side yaşdıbına son vermiş. Bu haber eve ulaşınca yere düştüm nasıl olur ne nasıl olur gibi kendime birkaç soru yönelterek yere birkaç kez vurdum ve ağlayarak sağa sola koşturuyordum seslerim evin her tarafına yankılanıyordu ödevimi yırtmıstım o an korku ve sevinç heycanının birden korku ve gerilime dönüşmesiyle.
Bunun ardından 1 sene geçti ve 11 yaşındaydım ev kira olduğu için ev sahibi evi boşaltmamı söyledi eşyalar ev sahibine kaldı alamadım sadece giyinmem için birkaç elbise ve tişörtüm kalmıştı onları aldım ve 1-2 hafta daha kalmak istediğimi daha kalcak bir yer bulamadım diyip geçiştirmek istedim anlayışla karşıladı sağolsun daha 11 yaşındayım evde tek kalmama izin verdi yetiştirme yurduna haber verebilirdi. Ki bunu düşünmüştüm düşündüğüm anda başıma geldi...