0
Yıl 2011 Kasım'ın dördü bütün hayatım burda yıkılmaya başladı tek tek herkesi kaybetme bugün başladım günlerden cuma unutmam çünkü hayatta en sevdiğim insanı 5 Kasım da kendi ellerim ile mezara bırakacaktım ben küçük bir ilçede yetişen sıradan bir memur çocuğuyum lise için Ankara da okumaya başladım bizim ilçe ile arası yakındı bir evde kalıyordum böyle müstakil bi cemaat evinde üniversite öğrencileri falan vardı birde biz iki tane lise öğrencisi 4 Kasım Cuma günü eve gitmek için çıktım evden otobüs durağına doğru dolmuşa bindim kurban bayramı arefe gününden bir gün önceydi 5 Kasım arefe günüydü otobüs geldi bindim bir arkadaşımı gördüm benimle aynı ilçede oturan yıllardır beraber oturup kalktığımız ortaokul da ki en iyi arkadaşım dedem kolon kanseriydi ankara hastanesinde bir aydır yatıyordu biliyorduk artık kaybedeceğiz onu o akşam ortaokul arkadaşımla gidene kadar lafladik deden nasıl dedi ilk önce yutkundum sonra cevap vermek için derin bir nefes aldım anlamış olacak ki anladım kardeşim dedi sonra iki gözümden yaş yavaşça ses yapmadan süzüldü eve girdim babam geldi hoş geldin nasılsın fasillari geçince buraya kokoreç çı açıldı yermisiniz dedi olur dedim hayatında ilk defa yiyecektim babam aldı geldi fakat sanki dünyayı sırtında taşıyordu elindeki poşeti aldım yere bıraktım ne oldu dedim yok bişey hazırlanın ankara ya gidiyoruz dedi anladım dedem o gün vefat etmişti sol tarafımda bulunan banyonun kapısına son gücüm le yumruk attım bilirsiniz lojmanların evlerinin kapısı öyle çok sağlam değildir kapı resmen paramparça oldu sonra dayanamadım dizlerimin üstüne çöktüm babam zor bela kaldırdı beni bindik gittik herkes bana bakıyordu çünkü dedemin ismini taşıyan bendim en çok sevdiği torunu bendim benim ise nefes almaya mecalim yoktu

Okuyan bir kaç kişi dahi olsa devam edeceğim