insanları hayat telaşesi sarmıştı. herkes koşturuyordu , herkesin acelesi vardı
hepsi bir yerlere yetişmek zorundaydı.
yanımdan geçtiler birer birer , etrafı seyrettim. benim yapacak hiçbir şeyim yoktu , yetişmem gereken bir randevum yoktu mesela. elinde çiçeklerle , heyecanı yüzünden belli olan ufak yaşlarda bir erkek çocuğu geçti yanımdan. o da seviyordu birini , belki ergenlik çağı aşklarının sağlamlığı tartışılırdı ama sevmişti en nihayetinde.
gülümsedim onu görünce , bizim bitkimiz gül olmalıydı. papatya olmalıydı , güzel kokan çiçekler olmalıydı.
ben de isterdim ona sürpriz yapmayı , çiçekleri arkamda saklayıp bana yaklaşınca hoop önüne sermeyi hepsini. mutluluk gözyaşlarını izlemeyi isterdim.
gerçekten severek sarılmasını isterdim beyler , öpmesini isterdim.
yanlış insandı belki , sevmek böyle bir şey zaten. aklın araya girdiği sevgi sevgi olmuyor ki.
onu görmek istiyordum yine , belki tekrar üzülecektim. ama gormem lazımdı , bağımlıydım sonuçta
en azından azaltarak bırakmalıydım boyle bitmemeliydi