Lavaboda kafami yikadim. Tüm peceteleri kullanıp kurulayabildigim kadar kuruladim. Sonra çıktım ve ucaga giriş kapısının açılmasını bekledim. Sağa sola hafifçe bakınıyordum. Uçak biletini kendi adıma aldığım için bulunmam kolay olurdu. Sahte kimlik, kredi kartı dolandırıcılığıni bıraktığım için artık elimde materyal olmadığından kendi adıma almıştım. Sağda solda etrafa bakinan polisler vardi. Uçak girisi kapısı açıldı. Sıraya girdim. Sıra ilerledikçe polisler benim olduğum kısma yaklaşıyorlardı. Sakinligimi koruyordum ve panik yapmiyordum. isim gereği artık buna alışmıştım. Sosyal mühendislik profesyonel alanimdi. Sıranin bana gelmesine çok az kala polisler "ARKADAŞLAR HERKES CANTASiNi YERE KOYSUN ARAMA YAPiLACAK" dediler. Söylenileni aynen yaptım. Herkesi sırayla aradılar. Ama arama yaparken erkekleri daha dikkatli arıyorlardı. Çünkü aranan bir erkek ti. Yani ben. Polis bana doğru geldi ve şöyle bir yüzüme baktı. Gulumsedi. Sonra elleriyle vücudumu aradı taradi. Tamam geç dedi. Hemen kimliğimi havaalanı personeline uzatıp sıradan geçtim ve uçak koltuğuma uzandim. Büyük bir şey atlatmıştım. Uçak kalkış vakti geldi ve kalkti. Tayland da gidiyordum. Çünkü bana bu işte ilham kaynağı olan bilgisayar korsanı filminde de Taylanda gitmişti kahramanımız. O yüzden bende aynı şeyi tercih etmiştim. Aktarma ile Taylanda sonunda vardım. Uçaktan inip havaalanından çıkarken hirkamin cebinde birşey farkettim. Bir zarf.