Evet lan bildiğiniz şok oldum. "iyiyiz demişti" kısık bi sesle. ilk başta duyamadım. Tekrar sordum. Tekrar.. tekrar... en sonunda "biz böyle iyiyiz" demişti.
Allah'ım deliriyordum. Heyecanla beklerken olumlu cevabı. Buna inanamıyodum. Emindim çünkü bana bişeyler hissettiğinden. Yoksa böyle bi adım atmazdım zaten. Biz böyle iyiyiz demişti.
Daha iyisi oluruz. Olabiliriz dedim
Sözünden geri dönmedi
Veda konuşmama gelmişti sıra çünkü cidden konuşamaz, yüzüne bakamazdım tekrar. Başladım lafa
"Bak bu gün telefonumda okuduklarının gerçek olmadığını, iki erkek arkadaş arasında sürekli geçebilecek çoğunlukla rastlanan bir olay. Fakat ben seni buna şahit ettiğim için özür dilerim. Biz olmak yerine hiç olmayı seçtin. Ya da seçtik. Ya da seçtirttim. Hepsi benim suçum olabilir. Fakat ben hayatımda ilk defa birine karşı böyle yaklaşımda bulunabilmişken bana böyle yapman.." kelimeler kifayetsiz kalıyordu lan. Boğazımda düğümleniyodu. 15 saniyede bi dörtlük inşaa eden ben tıkanmıştım bu efsanevi varlık karşısında. Sonra bi şeyler demeye çalıştı. Fakat dinleyemedim. Ağlıcaktım. Fakat yeminim vardı. 2006dan beri. Annem ölmediği sürece ağlamıcaktım. Başarıyordum da. O gece geçti öyle sabah ola hayrola dedik. Gözümüze uyku girmedi. Konuşmadık. Saf saf yine bişeyler karaladım. Sabah oldu kalktım biraz turladım. O zamanlar kilo almaya hevesliydim. Gittim bardağa 3 yumurta kırdım içtim. Çıktım koştum aq. Kendime gelmem lazımdı

Devamı geliyor