uyandım , karanlık çökmüştü.
banyoya gittim , elimi yüzümü yıkadım
aynada kendime baktım , keşke dedim keşke hiç gitmeseydim o kafeye.
ne olurdu sanki içmeseydim o birayı.
ne olurdu gözleri bu kadar güzel olmasaydı ?
telefonuma baktım , hiçbir mesaj yoktu.
bir açıklama beklemiştim en azından amk , bir şey söylemeliydi beyler.
mesela yaptıklarımız hataydı diyebilirdi , hicbir şey dememişti.
sigara yaktım , onun çay içtiği bardakta çay içtim. yine eskisi gibi oluyordu hayat , hem de çok daha kötüsü.
çünkü güzel şeyler olabileceğini düşünmüştüm. hala bazı insanların çok sevilmeyi hak ettiğini hissetmiştim amk.
10-15 gün boyunca depresif halden kurtulamadım , işe git eve gel.
sigara iç , yemek ye.
asıl buhran içimdeydi , yanmıştım küllerim kalmıştı. üfleseler bitecektim sanki.
bir gün geldi , bir cumartesi günüydü
belki tekrar doğacaktım küllerimden , belki bir rüzgar esecekti , tamamen silinecektim bu dünyadan.