bazı vakitler vardır , hiçbir şey düşünemezsin. öyleydi o gün işte.
büyük bir hengâme içinde savruluyorum , olanları idrak edemiyorum. sadece çok sevdiğimi biliyordum beyler , birisi vardı kafenin birinde görmüştüm onu.
evde durmak çok zor olucaktı , öğle vakti çıktım dışarı. arkadaşları aradım , bir yerde batak atalım dedim amk
yeri zamanı kararlaştırdık , ben gelemiyorum beyler dedim.
gidemezdim , çok doluydum. ve beni gerçekten tanıyan insanların içinde gizleyemezdim içimdekileri
bi ton laf yedik , keşke gitseydim.
keşke batak oynasaydım , elim gitmeseydi telefona
aradım 'klişe'yi
-nerdesin , iyi misin ?
+iyiyim , sen nasılsın
-ben de iyiyim. hala diğer soruma cevap alamadım klişe hanım
+bir arkadaşımlayım
-hala alamadım (gülerek)
+leman kafedeyim (bizim kafemiz(!))
-bi bomonti filtresiz alabilir miyim
+(sahte bi gülümseme) yarım kalan çayımı içiyorum
-ben içtim onu
+hahah , neyse görüşürüz ankarahukuklu
Görüşürüz demişti , görüşücektik demek ki. belki de bu 'kafeye gel' demekti.
yarım saat düşündükten sonra , yine kafenin yolunu tuttum.
Alice gibi koşuyordum sokaklarda , sevdiğimi görücektim. belki yine sarhoş olurduk , yine benim eve giderdik.
yine onu seyrederdim uyurken.
ve girdim mekana