Yolda yürürken tek korktuğum hayvan olan fareleri gördüm. Çığlık attım ve tutunacak birşey aradım etrafta taktan başka tutunacak bişey yoktu. El mahkum farelerin oraya doğru gittim.
Aslında farelerin olduğunu görmek güzeldi. Demekki burda bir canlı biyomu vardı. Az daha ilerlerken yerde ıphone 6s gördüm. Hangi manyak bir ıphoneyi tuvalete atarki dedim cebe attım okuturdum belki bir kaç kuruşa. Az daha ileride yarasaları gördüm artık selami için mutluluk benim için hüzün dolu anlar başlamıştı. Selamiye ufak çaplı bir veda konuşması yaptım ve kavanozdaki son hamam böceklerini kapağı açıp. özgürlüğe yani takların arasına saldım. Selamiye iyi şanslar selami bir daha görüşmek dileğiyle duygusal bir kapanış yaptım. Kafesin kapağını açtım Ve özgürlüğe saldım. Selami direk takların arasına uçup orda kanat çırpmaya başladı. Demekki bu huur çocuğu harbiden takları seviyordu. Sonrasında diğer arkadaşlarının yanına uçup kayboldu gitti... selami senin ananı gibim vefa gösterseydin bari bin dedim. kafeside takların arasına bırakıp geldiğim yolu tekrar geri yürümeye başladım. Gün ışığını gördüm, çıktım dışarı. başım döndü ilk başta fazla miktarda metan vardı ciğerlerimde ileride toprağa uzanıp dinlendim biraz bu 3 günde yaşadığım olayların muhasebesini yaptım kendi kendime. Olsun lan dedim. En azından bir anım oldu, en azından bir canlıyı tekrardan hayata bağışladım dedim. Otobüslere doğru yürüdüm. Bir otobüsü durdurdum içine binince dayının takun içindenmi çıktın yeğenim çok pis kokuyorsun in aşağı demesiyle, son kalan anancılığımı da kullanarak. Evet takun içinden çıktım anasını gibtiğimin mürted huur çocuğu diye bağırarak duygusal bir diyaloğa imza attım. Eve kadar 30 km insanlardan uzak dağda tepede yürüdüm ama olsun panpalar gene bir iyiliğe imza attım. Hee bu arada unutmadan bulduğum ıphoneyi 250 liraya okuttum çarşıda..