Yol boyu yaşadığımız bütün anıları dile getiriyoruz. Gözlerimiz hala kurumadı ama kâh gülüyor kâh daha çok ağlıyoruz. Hatıralar... Silinmesini asla istemeyeceğimiz güzel hatıralar..

Selim susuyor ara ara, gözleri uzaklara dalıyor. Özledim sevgilim diye mırıldanarak ağlıyor sessiz sedasız. Seda'sız... Ben sensiz nasıl güçlü kalacağım ki şimdi diyor resimlerine baktıkça. Dinmiyor kardeşimin acısı...

Sonunda ulaşıyoruz Bursa'ya. Bir melek eksilmiş bu şehirden kolay değil, karanlık ve boğucu bir hava var. Sen gittin diye her şey, herkes hayata küstü be Seda...

27 Mayıs 2014

Tüm sevdikleri toplanmış teneşir taşının önünde, yüzlerinde hüzün hakim. Tabutu içinde yatıyor küçük kardeşim, başında bekliyoruz uğurlamak için. Herkes siyahlar içinde, yasımız büyük. Boynumuz bükük namazını kılıyoruz kardeşimin, helal olsun hakkımız. Omuzlarımızda taşıyoruz, bu defa sevinçten değil... Cenaze aracına teslim ediyoruz, peşinden biz de yola koyuluyoruz. Soğuk ve karanlık yatağına yatıracağız birazdan. Bizim için korkutucu bir yer o yatak ama sen yattığın anda cennet bahçesine dönüşecek biliyoruz. Her yerin kır çiçekleriyle dolacak. Koşacaksın sevinçle, bizleri bekleyeceksin, geleceğimiz günü. O zamana kadar yalnızsın be Seda, korkma olur mu sakın...

Yatırıyoruz yatağına, topraktan örtüler kapatıyoruz üzerine üşüme diye. Beyazlar içinde kayboluyorsun gözlerimizin önünden, bir daha asla görmeyeceğiz seni. Elveda güzel kardeşim, elveda prensesim...

Dualar okuduk başında, taziyeler aldık. Ayrılık zamanı geldi çattı. Gitmek istemiyor Selim, ben burda kalacağım, yalnız bırakamam onu diyor. Hala inanamıyor onun öldüğüne. Biraz daha bekliyoruz baş ucunda. Saatler boyu toprağa sarılıp geç kalan aşkını anlatıyor ona.

-Hadi kardeşim, gidelim artık. Rahat uyusun biraz.
+Bir daha ne zaman geliriz?
-Sen ne zaman istersen.
+Her gün gelelim be Can. Çiçekler bekler gözü yolda kalmasın...
-Geliriz kardeşim, söz...

Seda'nın ailesi ile görüştük, taziyelerimizi ve acılarımızı paylaştık, ertesi gün istanbul'a döndük ekgib bir şekilde...

Selim'i evine bırakıp cafeye gittik Funda ile beraber ama hala kapalıydı. Kimseler uğramamış o günden beri belli. Bir yandan meraklı, bir yandan sinirli bir şekilde eve gittik. içeri girdiğimizde kapının altından atılmış bir zarf bulduk, üzerinde "Cemil" yazan.