Dünya başıma yıkıldı, zindan bana artık bu evren. Canım kadar çok sevdiğim biri gözlerimin önünde can veriyordu. Gözlerinde ki korkuyu gördüm, canının acısını anlatıyordu adeta. Bana seslendi kegib nefesiyle. "Abi... "

+Sedaaaaaa! Seda aç gözlerini bitanem hadi. Aç bak ben buradayım. Benim bak, sevgilin. Selim burda hadi nolur bana bak Seda yalvarırım. Seda aç gözlerini Seda! YARDIM ÇAĞIRIN LAAAN! Can! Can bir şeyler yap kardeşim, CAN!

Seda'yı kucakladığım gibi arabaya koştum. Funda ağlıyor, sesini duyurmaya çalışıyordu Seda'ya...

Saniyeler adeta yıllar sürüyordu, dakikalar bir ömür... Gözü yaşlı halde direksiyonda ben... Evrenin en uzak yerlerine gidiyordu sanki yollar, ucu bucağı yok, bitmek bilmez... Hastanenin bahçesine giriyorum, arabadan inip Seda'yı kucaklıyorum tekrar. Funda yardım çığlıkları atıyor birilerinin gelmesi için.

Doktorlar, hemşireler kapıda beliriyor bir anda, önlerinde bir sedye. Kurtaracaklar prensesimi biliyorum. Kollarımdan soğuk sedyeye bırakıyorum Seda'yı, avazım çıktığı kadar bağırıyorum acele edin diye. inanıyorum, o küçük kalbi pes etmeyecek dayanacak buna. Kardeşler ölmez ki değil mi? Abilerini bırakıp gitmezler ki. Gidemezler korkarlar yalnız kalmaktan. Öyle değil mi!?