Bugün hiç olmadığım kadar mutlu oldum beyler.

Yaklaşık 1 saat önce soda almak için bir bina yanımızdaki markete gittim.

istanbul zaten tedirgin, sürekli de bir hareketlilik var sokaklarda, herkes bir koşuşturmaca saat geç olmasına rağmen. Her neyse aldım sodaları baktım bozuk paralar kalmış dedim ki şunlara çikolata falan alayım, çocukluğumdaki gibi paraları bitirene kadar diye geçirdim içimden. Çıktım tam yürüyorum bir ses geldi arkadan, hemen bir telaş döndüm tabii bir baktım ki kapkara gözlü hayattan öylesine usanmış, bir de o yüke kağıt arabasını yüklenmiş bir erkek çocuğu. Çıkardım poşetten verdim çikolatayı hemen. Yaptığın iyilik falan anlatılmaz derler de, ben onun gözündeki o mutluluğu onun mutluluğundan kaynaklı benim mutluluğumu anlatmasam nasıl olur? Güldü bir de bana allah razı olsun be abi dedi. Afiyet olsun yakışıklı dedim, gülümseyerek baktı bana. Sonra tam giriyorum içeri döndüm iyi akşamlar dedim, o da iyi akşamlar demesin mi. Aktı gitti gözyaşı tabii. Dağladı içimi yemin ederim dağladı. Şu çocukları şu dünyadaki sıcak çatılar altına alamıyoruz ya. O kadar üzülüyorum ki ..

Çünkü bugünlerde böylesine içten bir gülümseme görmemiştim. Umudunu severim çocuk senin, o kocaman kara gözlerini. Dilerim geleceğin ışık olsun..