her cesit teror tehdidinde kalkan diye otobusler dolusunca ortaya surulen, etten kemikten ve sinirden olu$an mavi giysili "insan"lar.
gunun hangi saati yada yilin hangi donemi oldugunu kimse umursamiyor. bayramda, seyranda, mesai saati veya uyku saati gibi zaman dilimlerinden bi haber calismak zorundalar, ve bir saldirida olecek olsalar, onlarin "insan" olduklarini da sanki umursamiyor kimse. otobuslerin icinde kisim kisim uyukluyorlar. sabahin bir korunde, herkesin giri$inin engellendigi sokaklarda, caddelerde, panzerlerin kestigi yollarda baskalari olmesin diye olmeye gonderiliyorlar. asker degiller. sava$ mava$ da degil gittikleri. comak soktuklari ari kovaninda kendi yarattiklari du$mana kar$i koruma isteyen yabanci milletlerin diplomatik mercilerini secme $anslari olmadan korumalari emrediliyor.
celik yelekleri var, ama kafalari korumasiz bekliyorlar. elleri silahli, ama uzerlerine bomba yuklu bir kamyonet suruldugu zaman yapacak hic bir$eyleri yok.
yok sayilmaya, kimsenin kendilerine selam vermemesine, insan olduklarinin unutulmasina cok aligiblar, yadirgamiyorlar, artik gucenmiyorlar. hepsi de cok genc...

bu insanlarin ba$ina bir$ey geldigi zaman dayanacaklari hic kimseleri yok. onlari "git ve gerekirse de sen baskalari yerine parcalan" diye kalkan yapan makamlar, oldukleri zaman ailelerine uc kuru$ para ve uc be$ de gostermelik sosyal hak vermekten ba$ka ne yapiyor? bu cocuklar gece buz gibi havada kendilerine biraz bile guven, saygi duymayan ba$ka insanlari korumaya giderlerken kafalarindan acaba neler geciyor...