beyler sonları yazdım. hikaye bitti amk. neden bu kadar ısrar ediyorsunuz ki? hem devam ettirsem bile aynı etkiyi vermez.

ama ısrarlarınız için son bölüm (son amk. bu sonuncu son bölüm) yazayım. sonrası yok haberiniz olsun.

başıma gelenlerin hepsini düşündüm. karanlık dünya. zamanın geriye sarmaları, karanlık dünyadaki sevgilim. evet sevgilim diyordu hatta ben de ona sevgilim diyordum ama ilk görüşmemizden öncesi yoktu. hayatımda, yani asıl dünyada hiç görmediğim biri nasıl sevgilim olurdu ki? hem beni alıkoymuştu. lan olun yüzünden ayağıma çivi çaktılar benim. öldürdüler beni!!!

o sırada kızım üstüme atlayıp babaaaa!! diye gülerek bağırdı. bir süre boğuşarak oyun oynadık. güldük, eğlendik...

sonra Deniz çıkıp geldi. kapı eşiğinde bana gülümseyerek bakıyordu. o masmavi gözlerine ne zaman baksam kendimden geçiyordum sanki. daha güzel bir dünyada yaşıyormuşum gibi geliyordu. sonra oğlum da geldi ve o da oyunumuza katılmaya başladı. hep birlikte gülüp eğlendik...

Denizin ağzından çıkan sözlere kadar her şey iyi gidiyordu. Her şeyi biliyorum...

ama bunu sinirle veya üzüntüyle söylememişti. tam aksiye, şefkatle söylemişti.
Na-na-nasıl yani? Neyi bi-biliyorsun ki? diye geveledim.

Karanlık dünyayı, oranın kraliçesini ve senin suikastçı olarak gelmeni. dedi. Şaşırmıştım. Korkmuştum. Nasıl biliyordu ki?

Sen kimsin peki? Ya-yani karanlık dünyadaki rolün ne? dedim hafif tırsarak. Ulan biz kızı öldürmedik şimdi o bizi öldürecek. dedim içimden. bunca yıl geçmiş, çocuklarımız vardı ve onu seviyordum. onun da beni sevdiğine emindim. gerçekten öldürür müydü peki?

Hayır hayır. Korkma. Öldürmeyeceğim seni. dedi. ben daha da şaşırmıştım. zihnimi okuyordu.

giberek öldürecekler! dedi ve korkunç bir kahkaha attı.

O sırada kapıdan zenciler çıkıp 40 santinmlik kazma sapı gibi damarlılarla ölene kadar gibtiler.

-SON-