Fahriye abla bunu diyince hemen kalktım ve haklısın abla diyip öptüm yanaklarından. Sonra hemen aşağı inip raifeyi aradım. Onunla bi kafede buluşucaktık.

Kafeye gitmeden önce çiçekçiden bi düzine gül aldım ve hemen kafeye gittim. Raifeyi gördüm. Yavaşça arkasına yaklaşıp merhaba üniversite öğrencisi dedim. Ona gülleri verdim ve karşısına oturdum. Kız çok şaşırmıştı. Bana;
-hayırdır umut bey. Yüzünde güller açıyo sevdiğinimi gördün dedi gülerek.
-evet dedim . Bi anda gülmeyi kesti ve birazda yüzü düşük bi şekilde
-kimmiş o kişi ?
-sensin. Hep sendin.
-ne...
-bak raife sözümü kesme. Ben seni tanıştığımız günden beri seviyorum. Yalana gerek yok senin gidiceğin yer erzurum çıkınca çok üzüldüm. Çünkü orda birinim benim sende gördüğümü görmesinden korktum. Aşık olmasından korktum. Bende dayanamadım bu gün utanmak falan yok dedim kendime. Ve şuan içimdeki heycanı sana seni seviyorum hatta sana aşığım demek bastıra biliyo. Sana layık değilim biliyorum ama lütfen reddetme. Bak lütfen reddetme.
-bende seni seviyorum umut!
-ama lütfen bi düşün beni sensiz bırakma... nee . Sendemi seviyosun. Ya şuan çok heycanlandım. Kızım kalbim uçacak birazdan.
-şişşt sakin ol. Etrafta insanlar var. Hem evet bende seni seviyorum. Seninle konuşmaya başladığımızda hoşlanmaya başlamıştım senden. Bu geçen zamandada sana aşık olmaya başladım ama senin beni kabul edeceğini düşünmemiştim.
-kabul mu etmek ? Sen nediyosun be. Gel benimle seni biyere zütürücem.

Bana hiç zorluk çıkartmadan benimle geldi. Arabaya bindirdim onu bi tepeye zütürdüm. Henüz daha akşam olmamıştı ama hava karanlık olmaya başlamıştı.