Saat 14:48...

Venedik Havalimanı...

Uçuş yönü istanbul...

Uçuş saati 16:10...

Bir saatten daha kısa bir zaman var yuvamıza doğru yola çıkmamız için.
Havalimanını geziyoruz ellerimizde çantalarla. Bir şeyler içelim diyor Seda, bir mekana doğru yöneliyoruz. Soğuk bir şeyler içiyor Seda ve Selim. Cemil abi çay söylüyor demli olsun! Gözlerimin içine bakıyor Funda, gülümsüyor. Biliyorum ki ikimiz de aynı şeyi isteyeceğiz.

-+Acı birer kahve alabilir miyiz?

Bir kez daha aynı kelimeler dökülüyor o saniye.

^Bak Cemil abi bak. Düşüncelerini geçtim, aynı anda aynı şeyi bile söylüyor bunlar. Kafa yapınız aynı olur da, cümleleriniz de mi aynı olur be birader!
-+Patavatsız herif
Herkesi bir gülmedir alıp gidiyor o an. Gözlerimizden yaşlar geliyor adeta.

"691 Sefer sayılı istanbul uçağı için son çağrı!"

Apar topar kalkıyoruz yerimizden, çantaları kaptığımız gibi fırlıyoruz ordan. Sonunda uçaktayız. Yine dışarıya dalıyor Funda'nın gözleri. Buğulandığını görüyorum...

Dönüyor bana, elini yüzüme koyuyor şefkat dolu.

+Her şey böyle başladı. En mutlu günlerimden tut ki acıların vücudumu ele geçirmesine kadar. Yine dalmıştım dışarı, bulutlara bakıyordum. Tahmin edemezdim... Ve şimdi her şey son bulmuş bir şekilde daha güzel daha coşkulu bir halde evimize dönüyoruz. Ailemizle birlikte...

Selim takmış kulaklığı dalmış artık ne dinliyorsa pis herif. Cemil abi de Seda'yla sohbet ediyor.

Biz de kendi halimizde uçağın kalkışını beklemeye başladık. Gözlerimi kapadım, Funda'nın nefesini boynumda hissederek...