-Benim üzerimi değişmem gerek, malum evle beraber kendimizi de batırdık
+Kal burda, bir şey olmaz ki valla. Batsın ev, ama gitme sen...
-Rahatsız oluyorum. Gel sen de, beraber gidelim. Senin evin gibi iç açıcı değil benim evim ama, biraz da pistir incinlıktan ziyade.
+Olur! Hadi gidelim!

Söylediğim sözlerin arasından sadece davet ettiğim kısmını mı duydu, gerisini pek önemsemedi mi? Deli dolusun Funda, deli dolu...

+Yürüyelim mi?
-Uzak
+Olsun
-Olmasın, hava soğuk ve poların cafede
+Bir şey olmaaaz
-Hazırlanman için beş dakikan var, koş ıslak şeyleri çıkar üzerinden hadi.
+Of, tamam geliyorum hemen.

Buraya bizi getiren taksici kartını vermişti bize. Zaten mahallenin taksisiymiş, müşteri bırakmış dönerken biz denk gelmişiz. Aradım, çağırdım. Geldiğinde çağrı atmasını istedim.

-Hadiiii
+Geldiiiiim, nasıl olmuşum (şapşal gülümsemesini takınıp gelmiş)

Geldi evet, şapşal gülümsemesi ile geldi ama ne geliş. Saçımdan sakalımdan ne kadar salaş ama ne kadar da düzenli olduğumu bilirsiniz. Ev tipini severim genelde, rahat insanımdır. Eşofmanlarla, incin topuzuyla, bol ve uzun yeleğiyle çok ama çok tatlı olmuştu inanamazsınız.

+Nolduu?
-Ihım, şey... Çok tatlı görünüyorsun.
+Evde hep böyleyim ki
-Gözlerimi alamayıp sağa sola çarparsam?
+Haha, hadi çıkalım. (bir öpücük)

Taksi gelmişti zaten o zamana kadar. Bana doğru yola koyulduk.