Yolculuk başlamıştı kara kara düşüncelerle. Amk otobüsünde bi kere şansım yaver gitmiyordu yine kokan 50lili yaşlardaki bi dayi gelmişti suratindan meymenetsizlik de akmasi cabasiydi. Taktim kulakligimi sarkilara girdim kamurandan bi sarki açtım yasladim cama kafami. Yolculuk bittikten sonra ablamin olduğu eve doğru kirk dakikalık bi seferden sonra eve varmıştık. Meger tek basinaymis arkadaslari cok öncesinden gitmiş ama bize bise soylememis. Evden içeri girdikten sonra hepimizde bi çöküntü olmasına rağmen sahte de olsa gülümsemeyi basarabiliyorduk. Önemlisi de buydu be hepimizin içinde fırtına kopsa bile ayakta durmayi öğrenmiştik. Muhabbet ederken telefonum çaldı şaşırdım pek arayan sorayan olmazdı. Arayan bizim farukmus yan odaya gecip actim telefonu;
-Oo kardeşim
+gibtir lan yavsak nerdesin olum sen yaşıyor musun
-Kardes durumlar aşırı karışık
+Noldu lan
-Nasıl söylenir bilmiyorum kardes ablam.. Kanser olmuş dayi onun yanina geldik
Birsz sustuktan sonra
+Kardeşim atlatacagiz bunu da beraber ha bu arada kayit isleri icin aramistim da sonra hatirlatirim ben simdi zamani değil ben seni tekrardan arayacagim aksam şimdi kapatayim
-Eyvallah gorusuruz kardeş
Olayla pek ilgilenmemesi canımı gibmişti aq lan bu faruk ne kadar haysitlyetsizmis falan diye ama sonradan neden olduğunu anlayacaktim. içeri geçtim babam doktora gideceklerini tam olarak durumun ne olduğunu ve tedavinin nasıl olacağını soracaklarini benim de evde uyuyup dinlenmemi soylediler ama kim dinlerdi ki onlari atladik taksinin birine dogru hastaneye. Tabi biz o an dusunemedik doktor bizi mi bekliyordu sanki amk. Taksideyken aklına geldi ablamin doktoru bi arayalim randevu falan da almadık. Aradi sekreterini Allahtan musaitmis cok yoğunluk yokmuş. Neyde vardik hastaneye girdik iceri. Beklemeye başladık siramizi. O hastane ortami adami ne bunaltiyor be arkadas. Herkesin ayri bi derdi bi davasi yazik be amk diyor insan icinden. Doktorla konustuktan sonra ağır bi tedavi sürecine baslayacgimizi soyledi