Uyandığımda ağlıyordum. Sadece ağlıyordum. Acısı aklıma geldikçe yalnızca ağlıyor ve hiçbirşey yapamıyordum. Nasıl çıkacağım bu işten diye düşünmem lazımdı ama düşünüyordum. Delirmeye başlamıştım. Yorganımı aldım ve yatağımda kendime sardım. Yataktan çıkmıyordum. Korkuyordum hem de çok korkuyordum. Sadece ağlıyor arada yemek yiyor ve tekrar yatağa dönüyordum. 2 sene boyunca deliliğim devam etti. Daha sonra çıldırdım. Kafamı duvarlara vuruyorum fakat ölemiyordum. Kendi kendime zarar veremiyordum. Bıçak beni kesmiyor, yüksekten atlamak bana zarar vermiyordu. 1 hafta sonra çıldırmayı da bırakıp düzgünce düşünmeye başladım. Yavaş yavaş toparlanmıştım. Ne yapacağım diye soruyordum kendime. En başta bir not defteri alıp şöyle bir liste oluşturum

1-Eğer eğlenmeye başlarsam hava kararıyor veya durmam gereken belli bir sınır var (ikisi de doğru olmayabilir)

2-Bu dünyada tek ben varım ama başkası da olabilir. Belli sınırları göz önünde bulundurarak arama yapmalıyım

3-Beni canlı istiyordu bunun nedenini araştırmam lazımdı.

4-Kendimi öldüremiyorum ama o yaratıklar öldürebiliyor.

5- 2 sene geçmesine rağmen hiç yaşlanmamışım sakalım dahi çıkmamış demek ki ben bu dünyada yaşlanmıyorum

internet elimin altında zaten diyerek açtım fakat internet yoktu. Hayat bana neden karşısın ki diye sövdüm dünyaya. O zaman bilgileri kitaptan almam lazımdı. Ama bir yığın kitap var ve kitap okumayı seven biri değildim. Eh artık yapacak birşey yok diyip cesaretimi de toplayıp Kütüphaneye doğru yola koyuldum.