Günler birbirini kovalıyor kayıt zamanı geliyordu tam detaylı hatırlamıyorum o zamanları yalan yok 7 yıl olmuş amk nerden hatırlayalım. Kayıtların başlamasına 2 gün kala evde yine boş boş bilgisayar başında knighti pazara bırakmış forumlarda geziyorum. Saat 3 civarıydı galiba yanlış hatırlamıyorsam annemler geldi eve. Yine köyden geliyorlardı işler erken bitti sandım ilk başta ulan içemedim de bu sefer diye hüzünlenmeye başlarken babam bana seslendi yanımıza gelsene oğlum bi diye. içeri oturma odasına gittim farkında olmadığım birşeyler vardı yüz ifadelerindeki değişime baktığımda. Babam konuşmak isteyip de konuşamazsın tribine girmiş annem sigarasını yakıp uzaklara dalmış ulan dedim bunlar benle ilgili ne öğrendi acaba diye düşünüyordum ama yazın en fazla yaptığım fantazi 31 çekmekti daha başka ne olabilir ki diye düşünüyorken ben babam söze girdi;
+Oğlum sana bi haberim var.. Ablan kansere yakalanmış.
Diye bi çırpıda söyleyiverdi ama o bi cümle beni böyle garip bi havaya soktu. Sanki şaka yapacakları varmış gibi ben de ;
- Baba şakanın sırası değil. Dedikten sonra saçma bi sırıtmayla bi umuttur bi misali gülmeye çalıştım. Baktım babamdan ses soluk çıkmıyor sadece dudaklarının arasından
+Keşke oğlum keşke.. Gibisinden kısık bi sesle tekrarlayıp durdu.
O an ilk duyduğunuzda tepki veremiyorsunuz böyle apışıp kalıyorsunuz. Sanki kötü olan bi rüyadasınız ve siz az sonra uyanacağınızı düşünüyorsunuz başta. Ama bunlara rağmen güçlü durmanız gerekiyor ailenizin yanında siz de güçlü durmazsanız zaten bi çare güçsüz düşmüş fiziki savunması kalmayan ablanızın yanında destek olacak kişilerde çökmeye başlayacaktır. Yani burda en önemli iş bana düşüyordu güçlü durup sürekli bi moral motivasyon vermem gerekiyordu ama benim o an napacağım hakkında bi gram fikrim yoktu.Ha amma abartmışsın be birader dediğinizi duyar gibiyim. 2005te babam guatr kanserine yakalandı 2006nın yazında iyileşti ama o hastalık o dağ gibi adamdan neler almadı ki. Tüm karakterini bozdu neyse uzatmayayım. 2008in martında halam akciğer kanserinden vefat etti. Aynı yılın haziran ayında amcam da onun yanına gitmişti. Hani böyle bi ardarda olaylar vesvelesinden sonra insan normal karşılayamıyor.
Kalktım oturduğum tekli koltuktan. Annemin yanına geçtim ilk başta. Sağ tarafına oturup kafamı yasladım omzuna. Gözlerim dolmuştu ama anlamadığım bir şekilde kontrol edebiliyordum onları bu sefer.
-Anne babam da olduğu gibi atlatacaz yine bak böyle yapmayın bizim en güçlü durmamız gereken kötü bi zaman atlatıyoruz sadece.. Diyebildim annem sarılıp ağlamaya başladı. Sonrasında ise pek konuşmadı. Aslında konuşacak bişey de yoktu. Onlar benden iyi biliyordu nasıl davranmaları gerektiğini sadece ilk öğrenme şokunu atlattılar. Ben de öğrendim nasıl olduğunu neyden olduğunu nasıl anladığını.. Ablam tıp okuyordu beyler 3.sınıfın yazında zaten bu tıp diş sınavları yazın uzun süreçlere kadar gidiyor bilen bilir. Yine bi gün okula giderken sırtında aşırı bi ağrı hissediyor ilk başta çok önemsemiyor hatta bi kaç gün geçiştiriyor. Sonra doktora gidiyor olayla ilgili. Doktor da fizik tedavi öneriyor başlangıçta ama aynı zamanda tam kapsamlı bi tarama yapmalarını istiyor. Checkup mıdır ne taktur ondan işte. Doktor ilk başta kanser olduğunu söylediğinde ablam inanmıyor. tam olarak bilmiyorum young bilmem ne diye bi ergenlik kanseri ablam yaşından ve diğer yan etkilerinin olmadığını düşünerekten okuduğu okuldaki bi profösere zütürüyor test sonuçlarını ve sonuç yine aynı ablam 2 3 hafta kadar bizimkilere birşey belli etmiyor ondan sonra bi gün ablamın annemle konuşurken doktora yine gideceğim tarzı bi muhabbet geçip ablamın zaten değişik konuşmalarından şüphelenen annem zorladıkça ablamı ağlayarak anlatıyor anneme. Sabahına da çıkıp eve geliyorlar annemler işte. Akşama da bilet alınmış gece yolculuk ablamın oraya.