Bir yandan müziğin içinde kaybolurken bir yandan da karşımda oturan kızı izliyorum. Tanımadığım bir insanla, adını dahi bilmediğim bir insanlar aynı masada yemek yemek üzereyim. Konu ne, nerden geldik, nasıl geldik önemli değil benim için. Önemli olan o acı kahvenin tadı. Önemli olan her yudumunda içine akıttığı zehir. Merak ediyorum ya, bir sebebi yok ama öğrenmek istiyorum. Neden öğrenmek istiyorum onu da bilmiyorum.

-Ben Can (gülümseyerek elimi uzattım tokalaşmak için)
+Funda (elimi tokalaşma şekli ile değil de, dosthane bir biçimde tuttu)
-Umuyorum ki memnuniyetimiz karşılıklıdır zira konuşmasak da suskunluk bile bazen mutluluk verir insana.
+Sessizlik huzurlu...
-...

+Eveet gençler buyrun bakalım beğenecek misiniz.
-Ellerine sağlık amcam.

Sessizce yemeğimizi yiyoruz. O kadar sessiz ki, şarkı bile susmalıyım diye düşünüyordur eminim.

Bilinmezlik insanı her zaman cezbeder, içine çeker. Kapılıyordum bu sessizliğin girdabına. Aradığım bir şeymiş gibi geliyordu bu durum. insanların gürültülerinden sıyrılıp, tanımadığım biri ile sessiz sedasız anlaşmak... Hoşuma gitmişti. Düşünün bir de karanlığı seven biri iseniz, kimselerin olmadığı bir yerde böylesi bir durumda olduğunuzu.

Yemeklerimizi yedik, tonton amcamıza teşekkür edip oradan ayrıldık.

-Ee, var mı bu sokağın gittiği bir yer?
+Sen burada ne arıyorsun ki? Çalıştığın yer buradan uzakta değil mi? Neşeli insanların arasında olmaktansa neden karanlıktasın ki?
-Karanlık, insanın içi değil midir? Her akşam yalnız kaldığında, odana çekilip ışıkları kapadığında, başını yastığa koyduğunda da zaten burada değil misin sanki? Ha odanda karanlıktasın, ha evinden işinden uzakta sokakta karanlıktasın ne fark eder. Kendini nerede iyi hissediyorsan orada mutlu değil misin?
+Haklısın. Nedense gerçekten çok haklısın. Kahve içelim mi ne dersin?