26 yasindayim babam kendimi bildim bileli icerdi hemde cok. kasa kasa bira alirdi balkonda sabahlara kadar icer bos siseleri duvara firlatir esyalarida balkondan sokaga atar sokaga cikar insanlari rahatsiz ederdi komsularimiz polis cagirdiginda cok korkardim polislerle kavga ederdi ama tanidiklari icin bisey demezlerdi annemi doverdi ayirmaya calisirdim ama gucum yetmezdi benide doverdi kardesimide. kemerle soba demiriyle.ama severdide yada ben oyle saniyordum. uyuyakalirdim.sabah annemin morarmis yuzunu gorunce ondan nefret ederdim okula gitmek istemezdim ilkokulda derslerim iyi olmasina ragmen okula gitmezdim ogretmenlerim uykusuz oldugumu sordugunda gecistirirdim utanirdim soyleyemezdim.14 yasina kadar boyle surdu. arkadaslarimdan utanirdim. iyice icine kapanan biri olmustum hayatim zikilmisti artik. hicbirsey yapmak istemiyordum.hic arkadasim kalmamisti eskilerden. yeni arkadasliklarda kuramadim. liseyide artik isteksiz okuyordum o basarili zeki benden hic eser yoktu aslinda vardi sanki gercek beni bodruma kaldirmislar yerime bambaska sahte bir ben gelmisti. daha okulun ilk gunu kavgaya karistim. ailemle ilgili soylenen hicbirseye tahammul edemiyordum elestirilmek istemiyordum. kimsenin benimle ilgilenmesini bana yardim etmesini istemiyordum.
Artik 18 yasindaydim babam yine icerdi ama artik annemi dovemiyordu cunku artik gucum yetiyordu. birgun aksam yemeginde tartistik ve babam sofradan hic bisey yemeden kalkip gitti. agladigini hissediyordum. icimde bir ates yanmisti aciyordu. pencereden arkasindan baktim uzgun ve hizli adimlarla gidiyordu pesinden gittim ama yetisemedim. benim soyledigim soz incitmisti onu. canim yaniyordu pismandim. yarin sabah eve gelmis. konusmadik ozur dilemek istedim ama diyemedim bisey beni engelliyordu.
1 yil sonra kanser oldugunu ogrendik. aylarca tedavi gordu.gun gectikce eriyordu. elimden bisey gelmiyordu. vefat etti. delirmistim.babami benmi oldurdum. sozlerim mi onu bu hale getirdi.oda beni oldurmemismiydi yillar once... yasasaydi icermiydi yine...