Aradan bir kaç yıl geçti, okulda derslere girmeye başlamış, aynı zamanda özel şirketlere danışmanlık yapmaya başlamıştım. Horlayan ve ağzı kokan ama bir o kadar da tatlı yavru kedim ile birlikte yaşıyor, ailemle görüşüyor, çalışıyor ve içimdeki boşluğu doldurmaya çalışıyordum..

Mutlu musun? Mutlu musunuz hayatınızda? Neler yapmak istiyorsunuz ve neler yapabiliyorsunuz?

Ben ne yaparsam yapayım mutlu olamıyordum.. içimde hep bir acı taşıyor, gülsem eğlensem, yesem içsem bile bu kederi hiç bir zaman atamıyordum.. Dünyanın bir aldatmaca olduğunu o zamanlar anlamıştım. Dünya yok aslında demiştim kendime.. Zaman yoktu aslında.. sürekli aynı anda yaşıyor, aynı duyguları sürekli hissediyordum.

Yüreğim bir kez dağlanmıştı be kardeşim, kederi atamıyordum..

Ama nefes alıyor, görebiliyordum.

Hatta bir gün arkadaşlarıma şu gördüğün renk ne demiştim.
Kırmızı..
Peki bana Kırmızıyı anlatır mısın? Nasıl bir şey?
Kırmızı gibi..
Tamam kırmızı da benim görüp kırmızı dediğim şeyi sen de kırmızı olarak öğrendin, ya ben siyah, sen kırmızı görüyorsan..
Haklısın aslında.. Anlatamıyorum çünkü rengi..
Ben de kederimi anlatamıyorum arkadaşım.. Duygularımı anlatamıyorum artık..
...
...
Hadi bir bardak daha içelim..
Şerefe kardeşim..

Ve bir gün derse girdim, elimde köydeki ağacımdan aldığım tohumla birlikte..
Tohumu sınıfa yönelttim işaret ve başparmağımın uçlarında tutarak..
Bu nedir arkadaşlar?
Tohum,
Tohum,
Tohum,
Tohum,
Tohum,
...

Bu bir ağaçtır arkadaşlar..

Mühendis olmaya çalışıyorsunuz, ama sınıfa ilk girdiğiniz andan itibaren öyleydiniz..

Bir ağaca tohum diyemezsiniz.. Kendinizi küçümsemeyin..

ilkokul mezunu babam üniversitede size ders verdi şu an.. bunun değerini bilin..