Ağaca ulaştığımda ise gördüğüm karşısında yeniden başladım hüngür hüngür ağlamaya..
Tohum..
Babamın elimden alıp toprağa koyduğu ağaç dediği tohum..
Artık bir ağaçtı..
Baharla birlikte yemyeşil olmuş, yaşlı armut ağacının yarı boyuna ulaşmıştı..
Babam.. Ellerini öptüğüm.. Bu ben miydim?
Ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum ki be arkadaş.. Sarıldım ağacıma, biliyordum o da ağlıyor, o da bana sarılıyordu.. O bendim..

Ayrılırken ağacın iki tane meyvesini elime aldım ve tohumlarını çıkardım..

Yürümeye devam ettim, sırada babamın mezarı vardı..
oradaydı, önümde uyuyordu Babam..
serin mermerine dokundum, Allahım daha ne kadar çok ağlayabilirdim ki?

Baba dedim, sana ağaç getirdim.. ortada bir yerde mezarın toprağını elimle kazıp tohumu toprağın içine koydum, çantamdaki pet şişeden biraz su koyup, dualarımla gözyaşlarımla onu uykuya bıraktım..