Sonra korkumun kaynağına baktım. inatçı kız çocuğu. Herkesle arkadaş olmaya çalışan kız. Sevgiye aç olan kız. Sevmeyi öğrenen kız. 

Ona tutunabilir miydim? Korkum, cesaretim olabilir miydi? Derin'in ameliyathaneye girmeden önceki hali gözümün önüne geldi. Kocaman gülümsemesi. O, o kadar cesur olabiliyorsa ben de olabilirdim. Yapabilirdim. Neden olmasın ki? Bence yapabilirdim.

 Nefes alıp vermem normale dönünce -en azından normale dönmüş gibi olunca-  babam gülümseyerek sırtımı sıvazladı. 

Yukarı çıkalım, dedikten sonra ayağa kalktım. Bir şey olmayacaktı. Neden olsun ki? Geri dönecekti.