içimden bildiğim bütün duaları okumaya başlamıştım. Derin dönmek zorundaydı. Yaşayacağı yığınla şey, çıldırtması gereken yüzlerce kişi vardı daha. Allah aşkına, beni tam delirtememişti bir kere. Dönmeliydi. Yine aynı huysuz, inatçı, laftan anlamayan kişi olmalıydı.

Koridor üstüme üstüme gelmeye başlamıştı. Kegib kegib nefesler almaya başladım. Omzuma bir el dokundu. Kafamı kaldırıp elin sahibine baktım. 

iyi misin? diye sordu babam. 

Nefes alamıyorum, dedim hızlıca. Bir elimi göğsüme koyup nefes almaya çalıştım. 

Sakin ol, diye emir verdi babam. Kulaklarım uğulduyordu. Deniz! 

Baba nefes alamıyorum, dedim bir kez daha. Babam omuzlarımdan tutup kaldırdı ve merdivenlere yönlendirdi. 

Gidemem, dedim kısık bir sesle. Çok fazla terliyordum. Korkum beni yok edecekti. Babam beni dinlemedi ve merdivenlerden indirmeye devam etti. Sonunda kendimi hastane bahçesinde buldum.