Plastik topları hatırlarsınız..
bir iki üç.. bir iki üç.. bir iki üç.. bir iki.. bir..bir iki üç.. bir iki.. Bir türlü dört yapamıyordum çünkü on iki oynadığımızda topu en az sektiren kaleye geçerdi ve benle kuzenim en küçükler olduğumuz için hep en azı biz sektirirdik, üç yapan rahattı iki yapan kesin kaledeydi.. Dört sektirmeliydim diğer abiler gibi.. plastik sarı topla evde antreman yapıyorum, bir iki üç- çoğu genelde diz ile- ... bir iki üç dört! Abiii dört! Abiiiiiii Dört!!! artık büyümüştüm, artık kaleye geçmeyecektim. Abiiiiiiii Döööört!

Misketlerimiz vardı abimle, kafliklerimiz vardı oynanmaktan zedelenmiş normalden hafif büyük kafliklerimiz.. Galiba kumara orada alıştım.. Misket kazanmanın ve kaybetmenin hazzı ve heyecanı aman Allahım sanki rulet.. Tabi bir gün annemiz halıda oynadığımız misketi unuttuğumuzda hepsini zütürüp lağıma atana kadar.. bir gün boyunca ağlayıp iki gün boyunca annem ile konuşmamıştım. Ablamı uyandıramadığım bir gece tuvalete gitmek için anneme başvurmamla küslüğümüz hemen bitmişti.. Söylemesi ayıp aşağı tuvalete inmeye inanılmaz korkardım..
Korkak hugo *

çocukluğumuzda bir çok şey atlatıp bir çok yerimizi kırıp yavaş yavaş büyüyorduk ama artık canımızı istediğimizde yüzeceğimiz çayımız yoktu.. Annem tek başına tüm kardeşlerimi, kuzenlerimi toplar otobüse bindirir deniz zütürürdü.. Kısırkayaya, gümüşdereye, beşiktaşa.. Evet o zamanlar beşiktaşın sahilinin kumsal olduğu zamanlardı.. Şimdi ise betonla doldurulmuş, lağımlarla gri olmuş denizde oturacağınız bir yer bile yok ve her yer iğrenç bir şekilde pis.. Her yer parsel parsel rant değil mi? Kıytırık, iğreti cafeler, yüzen demir yığınları.. Vay huur çocukları..