işte David de böyle geliyor, dedi Derin kalan son doritosu ağzına atarken. Beraber her zamanki tepemizde Doctor Who'nun sezon finalini izliyorduk. Telefonuma ve internet paketime içimden küçük bir teşekkür konuşması yaptıktan sonra yüz üstü uzandığım yerde sola döndüm. Derin çantasından çıkardığı ıslak mendille ellerini sildikten sonra paketleri poşete koyup kenara itti ve bana dönük bir şekilde uzandı.

Nasıldı ilk sezon? 

Fantastik, deyip sırıttım. Derin bana koca bir gülümseme bahşetti. Bir süre sessizce birbirimizi izledik.

Yarın hastaneye yatacağım. 

Biliyorum, deyip gülümsedim. Çabuk iyileşmeye baksan iyi olur. 

Ama- 

Aması yok Derin. Gideceksin ve döneceksin. Başka bir seçenek yok ortada.

Derin gülümsedi. Yaklaşıp sıkıca sarıldım. Ameliyat günü yaklaştıkça içimdeki korku büyüyüp gidiyordu. Korkumu Derin'e belli etmemeye çalışıyordum. Bir saniyeliğine kalkanlarımı indirip korkumu gösterirsem, Derin her şeyden vazgeçecekmiş gibi geliyordu. Ama o dakikada en çok ihtiyacı olan şey cesaretti. Elimden gelen tek şey buysa eğer sonuna kadar en iyi şekilde yapardım.