Senden nefret edemeyeceğimi fark etmemen ne yazık, dedim boğuk bir sesle. Boğazımdaki yumruya rağmen konuşabildiğime inanamıyordum. Derin anlayışla yüzüme baktı. 

Ama etmeliydin. Şimdi işin daha zor olacak. 

Zor falan olmayacak. Ameliyat olacaksın, dedim başımı iki yana sallayarak. Derin alayla güldü. 

''Olsam bile %36'lık bir şansım var. Bunu duydun değil mi? Ben zaten ölüyüm, Deniz. Bunu fark et.'' 

Bu kadar ruhsuz olabilmesine inanamıyordum. Hayattan bezmiş bir insan ölümü kabullenebilirdi. Derin bu kadar çabuk mu bıkmıştı yaşamaktan? Ailesi ona sevgi göstermiyor diye bu kadar yabancı mı kalmıştı her şeye, herkese?