Kendime ne kadar söz geçirebildiğim tartışmaya açıktı. Gözlerim bütün öfkeyi barındırırken, bir yandan da iri göz yaşları döküyordu. Birini bu şekilde sevmemeliydiniz. Severken zaten can yakıyordu ama gittiğinde acı dayanılmaz bir hal alıyordu. Ruhunuz hastalanıyordu. Sonra da bedeninize işliyordu ve enkaz haline geliyordunuz. Yavaş yavaş.
O gün o tepede öldüm ben..
Giderken ardından bakakaldim. Tek başına, çaresiz kaldım. 2 saat daha tepede oturup eve gittim.

Gerçekten hayat bu kadar berbat olamazdı.. eve gittim ama hani derler ya canlı cenaze gibiydim. Sessizce yemeğimi yedim. Evdekilere birşey belli etmeden sessizce odama çıktım, yatagima uzandım. Saatlerce düşündüm düşündüm düşündüm.. gozyaslarim icime doğru akarken uyuyup kalmışım.

Ertesi gün aynı sekikde uyanıp okula gittim ne kadar okula gitmek istemesem de..