Ayakkabılarımı çıkardım, ayakkabılığa koydum. ikinci kapıyı aralarken içerden bir sesin geldiğini duydum. Kısık bir ses kuran okuyordu. Tüylerim diken diken olmuştu. O saate kimin ne işi vardı camiide dedim. Korkulmayacak yerdeydim aslında, camiideyim, kuran okunuyor. Girdim içeri. Arkası dönük, siyah uzun cübbeli, heybetli biri ilk safta oturuyordu. Fazla ilerlemedim, ilk kolonun yanına oturdum. Tam rahatça oturmaya çalışmış, sırtımı dayarken "Buraya gel" dedi. Kaçıp gitmek istedim bi an. O nasıl bir ses. Herkesi dize getirir nitelikte. Alıkoyamadım kendimi, kendimden bağımsız bir şekilde yanına oturdum. Cin süresini okuyordu. Her ayette rüzgar camı kırıp bu adama ulaşmaya çalışıyordu sanki. O okuyor ben dinliyordum. Rahatlamıştım. Kafamda ne araba ne cenaze kalmıştı. Sadece onu dinliyordum. Ezberinden okuyordu belliydi. Önünde de çok çok eski bir kuran vardı ancak. Kafamı öne eğdim. Gözlerimi kapattım.