O günde sonra hergün o parka gittim, beyaz elbiseli kız hergün geldi önümde ip atladı.Her gün ona kek, çikolata aldım, arkadaşı oldum. Adı Buseymiş. Günlerce o parkta fatma belki gelir diye her gün ip atlayan kız çocuğuyla beraber bekledim. Gelmedi.Tam 1 ay sonra parka Buse'de gelmedi. Buse niye gelmemişti?O da mı benden korkmuştu. Yanlış birşey mi yapmıştım? Bilmiyordum.iyice dengem bozulmuştu. Ertesi gün yine gittim, yine gelmemişti. Nolduğunu anlamıyordum,bu zamana kadar yaşadığım her şeyi tekrar yaşıyor gibiydim. Buse'nin gelmeyişinin ikinci günü parkta otururken, telefonum çaldı. Numarayı bu sefer hatırlamıştım. Babamdı bu.açmayayım dedim ilk başta, sonra açtım. Telefondaki ses abimindi.
Abim-A
Ben-B

B-Efendim
A-Babamın telefonunu böyle mi açıyorsun?
B-senin babanın tel..
A-(araya girerek)Bu adam sana bu kadar ne yaptıda..
B-Ne yapmadı, küçüklüğümden beri sen sefanı sürerken ben eşek gibi çalışıp dayak yiyordum.
A-... babam dün akşam vefat etti, meyyiti bugün ikimdi namazına mütakiben defnedildi. Dün aradım ulaşamadım, cenazeye çağıracaktım telefon numaran hiçbirimizde yok. babam vefat ettikten sonra telefonundan buldum numaranı OĞLUM diye kaydetmiş lan seni adam.sen cenazesine gelmedin.
B-...

Telefon kapandı, kapanmasıyla birlikte dolu dolu olan gözlerimden yavaşça yaşlar döküldü, hiçbirşey diyemedim. yine aynı parkta yine aynı bankta hıçkıra hıçkıra ağladım. Kimsecikler duymadı. Bana oğlum diye seslendiği zaman artık iş işten geçmişti.. ağlıyordum çünkü keşke bana önceden oğlum diyip sahiplenseydi. babam benim hiç kolumdan tutup dondurma yemeye zütürmedi, hiçbir zaman beraber top oynamadık, hiç sinemaya gitmedik,bir kez olsun kolumdan tutup bana bayramlık almadı. Aklıma geldikçe ağlamam şiddetleniyordu. Göz altlarım şişti, sesim kısılana kadar ağladım o gün, yağmur başlayana kadar ağladım...