Ben:Nasıl benim suçum değil, benin yüzümden üzülüyorsun
Elif:Bilerek yapmadıysan senin suçun olmaz
Ben:Ya Elif bana karşı bu kadar iyi olma kendimi çok kötü hissediyorum.
Elif:Keşke,
Sessiz bir şekilde bekledik.Ben derin düşüncelere daldım.
Elif:Ee sabaha kadar burada mı kalalım?
Ben:Hee doğru nasılda bunu unuturum.
Abiye seslendim,
-Devam!
Duymadı aq sağırı, tekrar bağırdım.
-Amcağğ!
Elif:Gülerek burada kaldık herhalde
Ben:Galiba öylede ben korkmaya başladım.
Elif:Ayy kıyamam gel buraya
Yakınlaştı, kafamı aldı göğüsüne koydu. Annem bile bana böyle davranmıyordu.