Bir de böyle bir durum vardı aslında. Çevremde olan olayların, nesnelerin ayrıntıların çoğu zaman farkına varamıyordum. Karşımda anlatılan konunun girişi ilgimi çekmediyse devdıbını çokta giblemiyorum. Önem denen şey bende ekgib. 3 yıldır yaşadığım evin mutfak kapı pervazı duvardan 4,5 santim kadar ayrık duruyor. Bunu geçen hafta farkettim. Ev sahibi bahçedeki ağaçları keseli bir yıl olmuş. Duyunca çok şaşırdım. Üst kattaki komşumuz taşınmış yerine yenisi bile gelmiş selam vermiyorum diye tafra yapıyor banane mq. Ne kadar gereksiz şeylerle ilgileniyorlar.

Neyse konumuza dönelim. Normal şekilde akan günleri bir akşam üstü iş çıkışı yine bozdum. Yine çıktığını haber veriyordu. O an zaman durdu. Saatin adını bile bilmediğim saniye göstergesi yerinde saymaya başladı. Kuşlar havada asılı kaldı. Yapraklar fiziğe aykırı bir pozisyonda donmuş benim zamanın akışına izin vermemi bekliyordu. Bir süredir onun gülüşünü, gözlerini görmediğimi farkettim. Yüzünü bile unutmak üzereydim. Neden böyle birşeye ihtiyaç duyduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Ama ekgibliği beni harekete geçirmeye yetti. Gayet klişe şekilde yaptığım sinema teklifimi yine aynı klişelikte reddedip yarın olabileceğini söyledi.

iyi tak yedin. Ben hiç sinemaya gitmedim ki. Sinema nerde? En son ortaokulda sınıf gezisi diye zütürmüşlerdi. Sarıkamışta geçen çocukların öldüğü 1021 gibi ismi olan bir filmi izlemiştik. Çocuğuz lan biz dingiller. O yaşta o film izlenir mi. Çizgi filme zütürsenize. Arkadaşlarım haftalarca filmin etkisinden çıkamamıştı. Ben film yerine sevdiğim kızı izlediğim için çok da takılmadım mevzuya.