Bunun zor bir yanı yok,dedi annem. Sadece özür dile. Pişman olduğunu anlarsa seni affedecektir. Umarım öyle olur diye geçirdim içimden.  Hiç dokunmadığım kahvemi sehpanın üzerinde bırakıp odama çıktım. Hastalıklı bir şeydi bu. Böyle olması normal değildi. Böyle hissettirmesi de normal değildi. 

Saatlerce düşündükten sonra kararımı verdim. Çalıkuşu'ndan uzak kalacaktım. Bana yaptığı bu şey... Fazla acıtıyordu ve ben acı çekmek istemiyordum. Özür dilemek isterken nasıl bu sonuca geldim ben de bilmiyorum. Ama artık ona karşı kaba olmam benim yararıma olacaktı sanırım. 

Anne bir kere de babamı getir alışverişe!

Annem yine haftalık mutfak alışverişini yapıyordu. Ben de muhteşem evlat olduğum için torbaları taşımasında yardımcı oluyordum ama canım çok sıkkındı. Cuma gününden beri yani. Gelmemek için ne kadar ödevim var deyip kapının koluna koala gibi yapışsam da sonuç olarak buradaydım.