bu sabah işe gitmek için kalktım baktım saat 8.30 aha dedim geç kaldım, hemen giyinip metrobüse koştum hiçbir şey yemeden koşarken boş midenin içindeki asit de sallandı tabi neyse bindim bastım kartımı oturdum yerime ama karnım nasıl aç anlatamam size beyler, bir anda guruldamaya başladı nefes alış verişimle guruldamayı kontrol etmeye çalışıyorum ama nafile, etrafımdaki herkes yan gözle bana bakıyor önümde oturan bebek annesinin omzunun üstünden bakıp gülüyor, arkamdaki teyze dürtüp yarım somun ekmek sandviç uzattı al yavrum diye, yanımdaki amca 5 lira uzattı al evladım karnın aç belli dedi acıyan gözlerle

bense elimdeki evrak çantasını parmaklarımla iyice kavradım ve göz yaşlarım akmasın diye kafamı yukarı kaldırmamla ne göreyim yanımda ayakta duran suriyeli bana 1 tl uzatıyor kucağındaki çocuk mamasını paylaşmaya çalışıyor ağzıma doğru uzatıp mamma mama diyor, kendimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım ve ben aç değilim fakir değilim diye bağırmaya çalışıyordum ki teyze ekmeği ağzıma sokuverdi ağzım dolu gözüm yaşlı gideceğim yere vardım ve inerken hepinizin anasını gibeyim huur çocukları diye bağırıp ağlaya ağlaya işe gittim

bu da böyle bir anımdır siz siz olun evden dışarı aç karna çıkmayın