Fıratın üstü başı kan içinde kenarda öylece bekliyor. Gözlerim doldu. Yanına gittim. Bir noktaya odaklanmış öylece bakıyor. Teni soğuk.

Aniden yüzünü bana çevirdi. Ödüm patladı:

+Napıyosun huur çocuğu öldün sandım bin !!
-Oğlum fındık öldü lan. Ha o ha ben. Annem de tüy döküyo diye hep söylenirdi ama meğer en çok o bağlanmış lan.

Fındık firatin tavşanı. Daha doğrusu abisinin. Abisi hep sıkıntılı bi çocuktu. Babamlar konuşurken duymuştum uyuşturucu bulmak için kendini gibtirdigi bile varmış. Uyuşturucu almak için büfe soyarken yakalanmış sonra da cezaevinde yine uslu durmamış ve sislemisler. Ondan kalan son hatıra da o tavsanmis. Ve o da öldü.

Aradan bir hafta geçti. Fırat biraz toparlamış. Tabi ben hala temkinli davraniyorum. Biraz kafası dagilsin dedim.Hay aklımı gibeyim nerden bileyim ben başımıza bunlar gelecek.

Ormanlik alanlar vardir bizim orda. Firatla oturuyoruz. Biraz ilerimizde umarsizca gibişen çift. Arkamıza doğru çalılıklar var. Kola sigara ikilisine kahkahalarimiz eşlik ediyo. Gülüşmelerimizi çalılıkların arkasından gelen bi ses böldü. Ani bi refleksle aynı anda arkamizi döndük. Avuçlarımın içi terlemis göz bebeklerim iki katına çıkmıştı. Üstelik saat gece 2:00