Anne! Ölüyorum! Bu yükle yaşayamam! diye ortalıkta volta atarken annem yanıma gelip Ne olmuş benim yeşilişime?dedi. O durumdayken bile gözlerimi devirdim. Gözlerimi babamdan almıştım ve yeşilin çok tuhaf bir tonunu taşıyordum. Annem babama da bana da 'yeşiliş' demekten bir türlü bıkmıyordu. Daha büyük bir sorunum olduğu için 'yeşiliş' kelimesini bu kez bir tartışmaya dönüştürmedim.

Anne sivilce çıkmış! Okulun ilk gününde! Kabus olmalı değil mi?dedim. Kabus olmalıydı. Okulun ilk gününde sivilce çıkamazdı. Fotoğraf gününde dişinde maydonoz kalması ve bu aynı şeydi işte. Dişimde maydonoz kaldığından değil, ama arkadaşıma olmuştu. Lütfen.

Ay, Deniz! Ciddi misin oğlum? Belli bile olmuyor bu. Bir şey olmaz bundan. Saçmalamayı bırak da kahvaltıya gel.

Ama anne...diyordum ki annem adeta gözlerinden şimşekler çıkararak bana baktı.

Kız gibi süsüne düşkün olma Deniz. Sus!

Dediği cümleye karşı gözlerimi devirip masaya oturdum. Bu yüze kaç kişi hasta biliyor musun Zehra Sultan?

Sessizlik içinde kahvaltımı ettikten sonra Ben çıkıyorum.deyip masadan kalktım.