Muhtar: Hayırdır yeğenim bişey mi oldu sen pek gelmezsin bu taraflara?

-Önemli bişey yok da bi konu da yardım almaya geldim senden

Muhtar: Tabi tabi buyur.

-Benim istanbul’a gitmem lazım ama nasıl gideceğimi bilmiyorum sen bana bi yol göstersen olur mu?

Muhtar: istanbul mu?.. Senin ne işin olur evlat istanbul’da

-Dayım vefat etmiş muhtar benden başka yakını yokmuş cenazesini benim teslim almamı istiyorlar.

Muhtar: Senin dayın mı var?

-Muhtar kurban olayım sen yardımcı olacak mısın yoksa sorguya çekmeye devam mı edeceksin. Ne bileyim varmış işte.

Muhtar: Tamam tamam yeğenim kızma hemen. Tabi ki yardım edecem. Bak şu ileride ki yolun üzerinden minibüsler geçer ama sabah 7 de orda beklemen lazım. O minibüse binip şehre gideceksin şoföre söyle seni otogarda indirsin. Otogarda inince orda bilet satan küçük yerler var oraya gidip istanbul için otobüs bileti alacaksın. O otobüsle istanbul a gideceksin o kadar.

-Çok sağol muhtar. Bide bi mesele daha var.

Muhtar: Buyur yeğen

-Benim oraya gidecek param yok bu yılın hasat parası gelmedi daha. Sen bana versen ben gelene kadar hasat parası gelir söylerim sana verirler o parayı. istersen fazlasıyla alırsın o paradan olur mu?

Muhtar: Olur yeğenim az bişey faiz koyarız ama kusura bakma biliyorsun durumları.

-Biliyorum muhtar canın sağolsun. Kes istediğin kadar.

Muhtardan bir miktar para alıp evin yolunu tuttum. Her zaman ki gibi beleş iyilik yapmamıştı muhtar. Neyse eve geldim. Elimi kapının koluna atıyordum ki kapı açılıverdi bi anda. Çok şaşırdım normalde hayatta açılmaz benimle tartışmadan. Neyse eyvallah deyip içeri girdim ama gözlerime inanamadım. Ev pırıl pırıl yatak toplanmış, her yerin tozu alınmış, bulaşıklar yıkanmış. Gözlerime inanamadım. O an fark ettim ki lambayla konuştuklarımızı duymuştu bütün eşyalar. Hepsi birden tek tek hoş geldin demeye başladı. Hoş buldum deyip yatağın üzerine oturdum. Kafamı kaldırıp lambaya baktım.