Gözlerimi açtığımda karşımda Mustafa vardı. Yorgun sesimle konuşmaya başladım.

"Kesinlikle ölmüş olmalıyım."

Mustafayı gördüğüme inanamıyordum. Aklımı biraz daha toparladıktan sonra parçalar yerine oturmaya başlamıştı. O sırada Mustafa mütevazı bir şekilde söze girdi.

"Çizdiğin kroki çok güzeldi kanka ama arka sokaklarda eskisinden daha fazla virüslü var artık. insanlar yemek bulmak için dışarı çıkıyor ve ölüyorlar. Neyse, başka sokaklardan dolaşarak evi bulmaya çalışıyordum ki sizi gördüm. Kubilay ve sen virüslülerle uğraşıyordunuz ama senin durumun daha kötüydü. Hemen koşarak sana yaklaştım, virüslülerle aramda birkaç metreden fazla mesafe yoktu ve bana evde öğrettiğin gibi ateş ettim. Sakın ıskalama demiştin, ıskalamadım."

Uzandığım yerden doğrulmaya çalıştım, Mustafa'nın yardımıyla doğrulduktan sonra ona sarılarak gözlerim mutluluktan dolu bir şekilde konuşmaya başladım.