Hayatın kendisine, kimileri şans dedi kimileri kader.

Bir gün hiç hesapta yokken Kubilay bize telsizle haber yolluyor ve ben sağ salim ona ulaşıyorum. Geri dönerken ise kapana sıkışıp Beytullah'ın evine kaçıyoruz ve orada da Mustafa'yı buluyoruz. Gerçek olamayacak kadar sıradışı bir olay. Aslında beynim bana oyun mu oynuyor diye düşünmüyor değilim ama hayır, hayır. Karşımda kanlı canlı duruyor.

Titrek bir sesle sordum.

"Nasıl?"

Her zamanki neşesiyle cevapladı.

"Olaylar iyice çığrından çıkmadan ama bir hayli kötüleştiğinde Çamlıca'daki büyük camiiye dua etmek için geldim. Aslında Beytullah'ı sadece birkaç kere halı saha maçında görmüştüm o da aynı şekilde beni birkaç defa görmüştür. Neyse, bir anda üç tane virüslü camiiye daldı ve herkes panik oldu. Dışarı kendimi zor attım ama bu işe yaramadı en son yere düştüğümü hatırlıyorum."