Canım sıkkın fifi .

içimde tükenen bişeyler var .

Gelde sahilde tavla atarız .

Ne demek gelemem .

Gelmezsen gelme, sen yoksan tek çıkarım .

Korksamda çıkarım .

Eskisi kadar korkmuyorum.

Bir cesaret atıyorum kendimi dışarı.

Yürüyorum. .

Yürüyorum...

Beni yürümek dışında meşgul eden bir eylem yok fifi.

Taki bi kaç insanın varlığını hisseden e dek.

Oturuyorum bir kaldırıma ve onları gozlemlemeye başlıyorum.

Gülüyorlar..

Çok saçma .

Neye gülüyor bunlar .

Düşünüyorum..

Bu insanlar nasıl gülünecek şeyler buluyorlar.

Yoksa tanrı onlara bu özelliği doğuştan mı vermişti.



Ahhh evet ..

Nasıl da unuturum tanrının bizi unuttuğunu.

Henüz yeni dogmusken bizi üvey evlat gibi ayırmıştı tanrı .

Hatırlıyorum..

Diğer insanları pamuklara sardı sevdi okşadı.

Onları yeryüzüne gönderirken yanliz bırakmadı.

Elçiler verdi , yeryüzünde aileleri olacaktı .

Tanrı en az onun kadar sevebilecek aileleri onlar için seçmişti özenle.

Peki ya biz ?

Bizim suçumuz neydi?

Yoksa ailemiz ve sevdiklerimiz de tanrının istemeyen cocugumuydu?

Neyse sıktır et ne diyorduk hadi Gelde sahilde bi tavla atarız.