Acim taptazeydi fakat karımın bana ihtiyacı vardı. Eve dönmek için arabayı çalıştırdığımda bir daha ağlamamak için dua ettim. Didem yatagimizin içerisinde neredeyse görünmeyecek kadar küçülmüştü. Sessiz sakin bir şekilde gözlerini tavana dikmiş ağlıyordu. Yanına girdim. Sıcacıktı. Her zaman ki gibi vücudu insanın içini ısıtan haline bürünmüştü. Ona sarılınca ağlamaya başladı. Gözlerine baktım ve yapabileceğimin en fazlasını yapıp geçecek diyebildim. Biraz düşünmek ve belki de biraz da kendime acı çektirmek için bahçeye çıkmaya karar verdim.