B:Yok. Senin?
Sema:Yok. Dedim ya ben yalnızım burda.
B:Anladım.
Sema:Siz her gün oturur musunuz o bankta Aliyle?
B:Evet.Her gün oturur dertlesiriz.
Sema:Cok derdiniz var galiba?
B:Kimin yok ki?
Sema:Ali nasıl biri?
B:Ali tam bir dost. Dost olmak için yaratılmış resmen o.Öyle biri. Zaten bizim birbirimizden başka kimsemiz yok.
Sema:Annen? Baban?
B:Ayrılar. Kücükken ayrıldılar daha.
Sema:Anladım. Uzmuyosun dimi kendini bu konuda?
B:Alıştım artık. Aile yüzü gormedigim için.
Sema:Of öyle diyip beni üzme.Hem artık ben varım ya.
(Elini tuttu)
B:Teşekkür ederim
(Tebessumleştiler)

Hesabı ödeyip kalktık eve geldik. Oturduk kahve içtik.

Sema:Yarin dersim var benim sabah.
B:Tamam ben de çıkar iş bakarım biraz.
Sema:Istersen dinlen biraz.
B:Yok ya gerek yok. Erken kalkan yol alır demişler. Hayatimi düzene sokmam lazım.
Sema:Peki sen bilirsin.

Sabah oldu. Uyandigimda Sema gitmişti.Ben de kahvalti edip çıktım dışarı. Sahile gittim önce. Burda ki sahil çok güzeldi.Ama yinede burda Ali olmamasi içimde yaraydı.Bi çekirdek cola yapsak şimdi diyodum. Sahilde yürürken bi sandal çarptı gözüme.Üstünde "Satılık" yaziyodu. Düşündüm.Biraz balıkçılık tecrübem vardı benim. Alsam sandalı rahat ederdim hem. Kimsenin ağız kokusunu çekmezdim.Üstünde yaşlı biri vardi. Gidip konuşmaya karar verdim.

B:Kolay gelsin dayı.