Zerre gibimde değildi artık ne elif ne yakın arkadaşlarım nede konuştuğum kızlar. Tek düşüncem babamın serbest kalmasıydı. Babam o gece gitmeden önce ben uyurken abimi kenara çekip:

Oğlum ben amcalarınızdan size daha rahat bir iş kurmak için ayrıldım. Gelecekte benin yaşadigim sıkıntıları yaşamamanız için ayrıldım. Tek gayem size iş kurmaktı senle kardeşine. Ama olmadı yapamadım. Kusura bakmayın. Demiş. Bunu duyduğum gibi bittim beyler. Gerçekten çok zordu bu olanlar.

Babamın nezarette kaldığı yirmi gün içinde hep işlerle uğraştık. Ablamın arabasını satıp borçlarımızı odiyecektik. Enişteme bildirmiştik bunu. O şerefsiz hep bizi oyaladı ve en sonunda arabayı bizden habersiz satıp paranın üstüne kondu. Bunun dışındada hep bizim işlerin patronu gibi her taka burnunu sokmaya başladı. Bizden habersiz bağlantılı olduğumuz adamlarla görüşüp ben babamın ortağıyım diyormuş tırnaksız. Bide hep bu amcıkla uğraştık. Babamın arkasındanda konuştuğunu duydum size yemin ediyorum abim zor tuttu beni yoksa anasını gibiyordum huur çocuğunun.

Neyse beyler yirmi gün böyle geçti hergün bir olay bir telaş koşuşturmaca. En sonunda adliyede bulduk kendimizi işte. Sabah 10dan gece yarısı 1e kadar bekledik. Af çıkarmı acaba diye. Ama avukatımız gelip tutuklu yargılandı dediğinde ciğerim sökülmüş gibi oldum. Babam suçsuz yere cezaevine düşmüştü.