Kendimle konuşabilmeyi cidden çok istiyorum. Çünkü bu olayı aşırı ilerletmiş durumdayım. içimden kendimle değil başkalarının sesiyle konuşuyorum. Surekli olarak hic durmadan kendi icimde başka birini taklit edip onla konuştuğumu düşünüyorum. Eskiden de çok yapardım, ama o zamanlar normal, sanki gercekten o kişiyle konuşuyormuş gibi iyisiyle kötüyle konuşurdum. Saatlerce içimden muhabbet eder hatta o kişiyle içimde konuşurken sinirlenir darılırdam gerçek hayatta da arama mesafe koyardım.
Ama son bir senedir durum değişti.

Artık kendi içimde başkalarıyla konuşurken hep aynı şey oluyor. O kafamda kurduğum evrende hep birisnin gelip de bana hayatımla ilgili birşey sorduğunu ve anlattığımı veya gelip yaptığım bir şeyi takdir ettigini düşünüyorum.

Bu yazıyı yazana kadar bile en az on kere buraya yazdığımı, sonra sizle konuştuğumu, içinizden birilerinin "aa ne kadar derdin varmış" gibi diyerek beni tastik edeceğini kurdum kafamda. Yani anlayacağınız sürekli olaral insanların benle ilgilendiği veya acıdığı şeyler hayal ediyorum. Hatta o kadar ki artık benim için gerçek dünyadan daha gerçek olmaya başladı kafamdaki bu hayaller. Şimdi ne kötü yanı var diyeceksiniz. Sürekli depresif bi hafada olmamı sağlıyor, bi insanın yüzüne bakarken bile onunla değil kafamdaki yansımasıyla konuşuyorum.

Yanlış anlaşılmasın sizden istediğim de benle konuşmaniz degil, hani derler ya balık verme tutmayı öğret. O hesap , daha önceden bunu deneyimleyen varsa bir çıkış yolu göstermesi.

Lütfen